Pétunias

De nachten worden korter en ik slaap maar af en toe, en in mijn hoofd draait maar één ding rond: nullen op papier zijn luider dan alle likes. Het geluid van de motor, de kust en de zon in de buurt, alsof succes een geografisch gegeven is: altijd dicht bij de kust en in ieders luidsprekers. Alles lijkt een voorzichtig akkoord: zaken zijn in elke zin verwerkt, privézaken zijn netjes ‘in de la’ gelegd.

Een satirische glimlach waar de gebruikelijke ‘haters’ veranderen in statistieken - drie miljoen en nog een beetje jaloezie als wisselgeld. De mensen om je heen lijken soms personages uit een oude film - ze zijn mooi gestorven, in petunia's; verraders komen vaker voor dan voormalige vrienden. De ironie is dat de luide woorden over ‘de straat’ klinken uit de mond van degenen die zelf al lang zijn overgestapt op comfortabele stoelen, en dat de echte strijd gaat om het behoud van rust en portemonnee.

Tussen de verkondigde principes en de werkelijke verlangens zit een spleet waarin ze weten te dansen. De lof is uitgesteld, maar de trofeeën hangen al aan de muur - maar ze geven geen directe warmte, maar eerder zoals een gitaarsnaar: de trilling blijft, maar de aanraking is voorzichtig. Dit hele verhaal is geen bekentenis, maar een nauwkeurige lijst van gevoelens: luid, compact, met een vleugje ironie en een beschermend pantser van daden.