Impardonnable

Door de gang van de nacht - als een zwart doek waarin scherpe geluiden worden gestoken: een pistool fluistert rook, een koffer zit vol illusies en pakketten, en de katoenvelden zingen nog steeds over oude rekeningen. Het lijkt alsof ze zich hebben gekleed in strass en katachtige brutaliteit, maar onder de glans schuilt de echo van slavernij en lege portemonnees, waarin de kaartstatus is genaaid. De sfeer is koud en fluweelachtig: luxe naast de geur van cocaïne, en dit alles glinstert als een etalage waarachter niemand haast heeft om lief te hebben.

Gevoelens zijn als de tandwielen van een klok: een gebroken hart voelt niet veel, maar heeft wel geleerd om te imiteren. De wrok is luidruchtig, bijna theatraal; het verlangen naar wraak klinkt als een refrein dat tegelijkertijd misselijkmakend en opwindend is. Fatsoen botst met de waarheid: kinderen worden geboren om de schijn op te houden; vriendschap is een verkoopactie, de kroon is van iemand anders, en het koninkrijk is van degenen die iets koeler kunnen zijn. Het resultaat is een mengeling van bitterheid en ironie, als koffie die in een jas op het balkon wordt gedronken: het geeft energie, maar verwarmt weinig.