Rondo

Je neus in de substanties, je schuilt voor de ogen van anderen - en de wereld ruikt naar leegte, zoals een kamer na een feestje: een paar halflege glazen en de echo van lang geleden uitgesproken woorden. De ziel lijkt te vallen in fijn zand dat het lichaam geleidelijk bedekt; herinneringen flitsen voorbij als oude filmbeelden, en in een hoek sluimert een bitter gevoel van verlies en eindeloos wachten, alsof het lot aan de zijlijn staat en geduldig op een signaal wacht.

En toch glipt er tussen deze beelden een warme ontrouw door: een greep om de schouder, iemands hand als een veer in de mist, leert je het moment te waarderen - niet de eeuwigheid, maar de dichtstbijzijnde ademhaling. Liefde is hier geen banale hashtag, maar een zware deken na de regen: ongemakkelijk, waarachtig en reddend tegelijk. Een beetje melancholie, een beetje het vermogen om te ademen - en je kunt zelfs in de dikste mist het licht bewaren.