私は最強

Het lied klinkt als een zonnige mars, waarin in plaats van trommels onze eigen harten klinken. Eerst voorzichtig: een beetje over angst, een beetje over twijfels, maar dan lost alles op in een stralende gloed en lijkt het alsof zelfs de wolken in je borstkas verdwijnen door één stem. Hier worden zwakheden niet verborgen, maar boven de grond geheven en omgezet in een stralende gloed - alsof kwetsbaarheid de belangrijkste superkracht is.

Deze melodie heeft iets weg van een bergtocht: de vermoeidheid, de kinderlijke vraag “wanneer zijn we er dan?”, en tegelijkertijd de vaste overtuiging dat er een top met een adembenemend uitzicht te wachten staat. Het is bemoedigend eenvoudig en uitgesproken optimistisch: ja, het is moeilijk, ja, het is een hele tocht, maar hand in hand wordt de weg een feest. En elke refrein lijkt te benadrukken dat we samen onoverwinnelijk kunnen zijn, zelfs als we alleen maar bloemen aan de kant van de weg gaan water geven.