Hachikō

Hier klinkt alles als een zomermiddag die zich uitstrekt in de tijd: geen haast, alleen de wind, de zon en een eindeloos refrein dat zich uitstrekt als een weg langs het strand. Het herhaalde “Doko ni ikō Hachikō” werkt als een mantra, als dat ene woord dat niets lijkt te betekenen, maar om de een of andere reden meteen een glimlach op je gezicht tovert en je mee laat wiegen op het ritme.

In plaats van drama - lichtheid, in plaats van wanhoop - de belofte “ik ga nergens heen”. De muziek stroomt alsof alles om je heen rumoerig is en ruzie maakt, en hier is een klein eilandje van rust: fluisterende gesprekken, vriendelijke grappen, het gevoel dat de vakantie net is begonnen en er nog veel tijd voor je ligt. En ook al klinkt het misschien te simpel, soms past geluk echt in één ritme en een paar hardnekkig herhaalde woorden.