familie

Er zijn liedjes die lijken op een ritje in een oude bus - een bus met krakende stoelen, terwijl de steden voorbij flitsen en je in stilte je gedachten laat gaan. Ze bevatten geen luidruchtige liefdesverklaringen, maar wel de wens om belangrijke landschappen te laten zien, iets van jezelf te delen - iets dat zo kwetsbaar is dat woorden te groot lijken.

Hier voelt liefde als een beweging: ze voert je mee, draagt je, raakt soms verdwaald, en soms verandert ze een vreemde hand in een vertrouwd adres. En zelfs als het verhaal een kladversie lijkt, blijven er kleine herinneringen over - momenten, geuren, plaatsen waar je hart naar terugkeert. Dit alles is een beetje vermoeiend, een beetje licht, zoals het ochtendlicht in het achterraam van de bus, die verder rijdt, ook al is het niet helemaal duidelijk waarheen.