ブルーベリー・ナイツ

Er zijn liedjes waarin liefde niet gaat over rozen en filmische eindes, maar over geuren die op de huid achterblijven en over de gewoonte om je vast te klampen aan een spook, zelfs als je verstand al schreeuwt dat het te laat is. Het is bitter, plakkerig, als een half opgedronken cocktail in een nachtbar, waar de klok al lang niet meer klopt en ‘25:00’ eindeloos voortduurt.

Er is geen heldendom, alleen vermoeide rondjes op een roestige trap en een schaamteloos verzoek: ‘ga niet weg, laat me niet in de steek’. Het lied klinkt als een bekentenis van eigen domheid - en daar zit een vreemde schoonheid in. Want zelfs in de vernietiging voel je tederheid: geen mythische liefde uit sprookjes, maar echte liefde, met gebreken, met de smaak van bosbessen en zout, die om de een of andere reden nog steeds overeind houdt.