BOW AND ARROW

Soms klinken liedjes als een race tegen je eigen dromen - wanneer je sneakers al versleten zijn, je ademhaling onregelmatig wordt, maar er toch een licht voor je flitst dat je niet kunt negeren. Hier is geen sprake van een rustige wandeling: alles raast vooruit, met sprongen, met impuls, met het verlangen om verder te gaan dan je krachten toelaten.

In deze muziek hoor je volwassen worden - dat vreemde gevoel wanneer je begint te begrijpen dat sterk zijn niet betekent dat je je zwakheden verbergt, maar dat je ze bij de hand neemt. En zelfs als de weg leidt naar iets onbereikbaars, is het toch de moeite waard om door te rennen, omdat de vlucht zelf het antwoord wordt. Het lied herinnert ons eraan dat een droom geen eindbestemming is, maar een vuur dat ons aanspoort om door te gaan.