満ちてゆく

Dit lied klinkt als een wandeling bij zonsondergang, wanneer je je tegelijkertijd leeg en rustig voelt. Er zijn geen wanhopige beloften en luide bekentenissen in te vinden, alleen een zachte berusting in het feit dat alles ooit eindigt. Vonken, vlinders, eerste enthousiasme blijven achter, maar in plaats van bitterheid blijft er een lichtheid over, alsof er eindelijk een last van je schouders is gevallen.

Het herinnert eraan dat liefde geen ruil is van “ik geef als ik krijg”, maar eerder het vermogen om je handpalmen open te houden, zelfs als ze leeg zijn. In elke couplet voel je een stille volwassenwording: het weer, het licht en de storm op dezelfde manier accepteren, leren loslaten om je opnieuw te kunnen vullen. En in deze acceptatie schuilt een vreemde, bijna gezegende vrijheid - lichter worden, maar niet armer.