さよーならまたいつか！- Sayonara

De lente komt in dit lied niet voor als een lieflijk ontwaken van de natuur, maar als iets koppigs en scherpzinnigs – hetzij vanwege de pijn, hetzij ondanks die pijn. Er zijn veel beelden van vliegen: vleugels, zwaluwen, de lucht, maar elke keer wordt er iets zwaars aan vastgeplakt – regen, bloed, afscheid. Het lijkt alsof ze je oproepen om op te stijgen, maar eerst moet je de touwen met je tanden doorsnijden.

Het klinkt alsof volwassen worden geen feest is, maar een toevallige fout: je merkte niet dat je een stap zette en nu zit je vast tussen andermans woorden, veroordelingen en eeuwige “vaarwel, tot over honderd jaar”. En toch is er een koppige beweging vooruit, een soort hooliganachtig optimisme. Zelfs als de woorden bitter klinken, suggereert de melodie: je zult moeten vliegen, of je het nu leuk vindt of niet.