Lemon

Het lied ruikt naar citroen, maar niet zoals in limonade, maar zoals iets dat je tong doet samentrekken en een bitter spoor achterlaat op je vingers. Hier zijn liefde en pijn onlosmakelijk met elkaar verbonden: ze worden bewaard in het geheugen als oude brieven met regenvlekken, als een geur die niet uit de kast is verdwenen. Elke regel is als een wandeling door een natte straat zonder paraplu, wanneer het huis oneindig ver weg lijkt en het hart nog steeds licht zoekt waar dat er niet meer is.

De muziek klinkt als een erkenning dat zelfs de donkerste herinneringen dierbaar kunnen zijn, als er iemand in voorkomt die echt belangrijk was. Het is geen poging om te vergeten, maar eerder een stil verzoek om de sporen van het verleden met rust te laten, om verder te leven, maar ze niet uit te wissen. En temidden van de regen, het verlies en de bitterheid van de citroen flikkert er toch een lichtje - hetzelfde lichtje dat ooit warmte gaf en dat, zo lijkt het, nooit zal doven.