ハッピーエンド

Het is alsof er een droge brok woorden in mijn keel zit die er maar niet uit wil komen. Het woord ‘dankjewel’ klinkt als een hoest, en in plaats van een afscheid is er alleen een zacht, stil ‘blijf’. Alles om me heen draait om tederheid, die zich verschuilt achter een fragiele glimlach, om de gewoonte om sterk te zijn wanneer je wilt schreeuwen, en om hoe liefde kan verwelken, terwijl ze helderblauw blijft, als een vergeet-mij-nietje dat je toch in je vuist blijft knijpen.

Dit is geen tragedie, maar een subtiele, bijna tedere droefheid. Het afscheid klinkt niet als een luide klap van een deur, maar als een zucht tussen kussen. Een beetje ironisch, een beetje kinderachtig: “omhels me, zeg dat je niets anders nodig hebt dan mij... oh nee, grapje, alles is in orde”. Dit is de muziek van die momenten waarop je loslaat, maar je vingers niet meteen opent.