水平線

De ochtend aan de horizon lijkt altijd zacht, bijna aquarelachtig - zelfs als alles van binnen instort en uiteenvalt in scherpe scherven. De wind raapt deze brokstukken van hoop op en voert ze ergens heen, terwijl iemand op dat moment ‘mooi’ fluistert, kijkend naar andermans pijn alsof het een glanzende schelp is. Daar zit iets onrechtvaardigs in, maar tegelijkertijd ook iets heel menselijks.

Het lied klinkt als een langzame bekentenis aan de wereld: goed zijn betekent niet onoverwinnelijk zijn. Hier is licht, zout, andermans geschreeuw, verborgen achter applaus, en je eigen schaduw, die je niet kunt zien zonder de hulp van een ander. Maar in deze heldere nacht en lichte ochtend schuilt een vreemde waarheid: zelfs de meest trieste melodie komt na verloop van tijd tot rust, wordt licht en keert op een dag terug om je eraan te herinneren wie je bent.