La capucha

Het ruikt naar vermoeidheid en reizen. Alsof iedereen familie is, maar niemand dichterbij dan drie meter mag komen. De ketting glanst, de motor warmt op, ergens onder het T-shirt pulseert de gewoonte om stand te houden - niet om te pronken, maar omdat je anders niet kunt overleven.

In zijn stem klinkt een mengeling van gepantserde kalmte en stille melancholie: alles lijkt volgens plan te verlopen, maar het plan is al lang geleden gewoon een manier geworden om niet in te storten. Het geld stroomt binnen, het podium gonst, het publiek schreeuwt, maar van binnen is het hol en leeg, als in een steegje na het opnemen van een videoclip.

Hij is geen koning, geen heilige en zelfs geen held - gewoon een jongen die het stuur vasthoudt en zichzelf vasthoudt. En onder “capou” zit niet alleen een hoed, maar ook een pantser tegen de wereld, waar iedereen een stukje van wil. En toch zit er in elke regel een klein signaal: ik leef, ik ga verder, ik raak de grond, ik voel.