otro día más

Het nieuws is in rep en roer, en op de schouders - een Gucci-kogelvrij vest als een belachelijk accessoire om mee uit te gaan: tegelijkertijd uitdagend en kinderlijk beschermend. De zang is als een briefje met scherpe randen - over eenvoudige dingen die sterker branden dan sensaties, over tranen, over karma, over het moment waarop de rekening eindelijk is betaald en het mogelijk wordt om te onthouden dat leven niet alleen overleven is. Ruw en warm tegelijk: er is sigarettenrook, een poging om een punt te zetten, en een spaarzame glimlach door dit alles heen.

Het refrein klinkt als een mantra voor hardnekkige optimisten - nog een dag, nog een verlangen om eeuwig te leven, maar zonder pathos, eerder als een sprankje hoop. Je op straat kruisen, je buurman begroeten in een simulatie, bang zijn voor niet een meteoriet, maar meer aardse rampen - dit alles verandert in een zoektocht naar een eenvoudig motief: als er iemand in de buurt is met wie je de ochtend wilt delen, vind je misschien ineens de zin van het leven. De lichte ironie in de stem zorgt ervoor dat de somberheid niet lang blijft hangen - het is meer een observatie dan een klacht, meer een uitnodiging tot leven dan een veroordeling.