Lilith

Liefde flikkert als een doorgebrande lamp fel op, maar laat een geur van verbrand rubber achter. Hier is alles op het randje: jaloezie en aantrekkingskracht, venijn en passie, omgezet in een spel zonder winnaar. Ze is Lilith, koppig, giftig-mooi, als zonde in een glas wijn. Hij is degene die belooft niet te zoeken, maar toch weer schrijft, alsof hij verslaafd is aan zijn eigen ondergang. De muziek klinkt als een trilling na een schandaal: de bas drukt op de borst, de synth kriebelt ergens onder de huid. In de woorden klinkt vermoeidheid over het feit dat pijn al lang een vertrouwde valuta is geworden. Liefde geneest hier niet, maar stelt de sterkte op de proef. En hoe luider "ik hou van je", hoe harder de klap.