ioeio

De ziel slaat tegen de muren van het eigen lichaam, als een vogel tegen glas, en van dat geluid wordt het tegelijkertijd eng en prachtig. Alles is te levendig: de huid, de gedachten, de ademhaling. Zelfs pijn krijgt plotseling de vorm van dankbaarheid, want het herinnert je eraan dat je er nog steeds bent. De innerlijke dialoog verandert in een duel, waarbij beide tegenstanders hetzelfde gezicht en dezelfde schuld dragen. Elk woord is als een barst in een spiegel, waarachter een vreemde weerspiegeling van jezelf flitst. Ik wil deze eindeloze "ik-en-ik" doorbreken, zodat er gewoon leven overblijft zonder berekeningen, zonder calorieën en minuten te tellen. En in dat wanhopige verlangen is er bijna een gebed: alles zegenen wat er binnenin zit, zelfs wat pijnlijk is om te zien.