MANESKIN

Alles glinstert, bruist en draait, alsof de stad onder invloed is van cocaïne en neon. Een wereld waar geld naar zwavel ruikt en zelfvertrouwen naar dure parfum. De woorden klinken als het klikken van een aansteker: scherp, zelfgenoegzaam, met een lichte smaak van permissiviteit. Hier is elk couplet een toast op jezelf, op brutaliteit, op het feit dat je het hebt gered. De muziek rommelt als een meedogenloze motor onder de motorkap van de Lambo, met een gelijkmatige hartslag die zich al lang niet meer stoort aan normen. Tussen de regels door breekt een heimwee door, vermomd als opschepperij: alsof alle luxe slechts een pijnstiller is voor iets dat niet meer te genezen is. Alles is mooi, glanzend en een beetje gek, net als het leven, dat te lang live is gespeeld.