Scarabocchi

Liefde is als proberen een oude cassetterecorder te repareren: alles kraakt en ruist, en jullie draaien allebei koppig de cassette rond omdat de melodie nog steeds mooi is. De woorden vliegen er heet uit, worden dan excuses, dan weer grappen door de tanden. Het is een mengsel van irritatie en tederheid, alsof je met je vuist tegen de muur slaat en er vervolgens je voorhoofd tegenaan legt om af te koelen. Alles lijkt verkeerd: ruzies, jaloezie, zinnen die half fluisterend worden gezegd. Maar juist in deze chaos is het echte leven te vinden, met vuile handen en verwarde gedachten. Ze leren je immers geen nieuws, maar de opschriften op de muren, achtergelaten door degenen die ook niet wisten hoe ze goed moesten liefhebben. En misschien ligt daar de hele charme in, in het onvermogen, in het feit dat je na elke schreeuw toch wilt blijven.