筆舌

Alles stroomt, alles breekt en wordt gerepareerd zoals het komt. Mensen gaan weg, komen terug, lenen vijfduizend en vergeten, trouwen, scheiden, schrijven "hoe gaat het?" na jaren. En het leven gaat toch door met aangebrande diners, slechte analyses en stille liedjes in de bar die er niet meer is. In dat geluid zit een lichte schommeling tussen "het is al te laat" en "het kan nog". Vermoeidheid die plotseling wijsheid wordt, en een lach die vastzit tussen keel en hart. De warmte van oude gewoonten, het geroezemoes van straten waar andermans kinderen opgroeien, en de vreemde rust die voortkomt uit de gedachte dat niets eeuwig is, behalve het feit zelf dat je leeft.