Seberapa Pantas

Wachten wordt soms bijna een kunst - er lijkt niets te gebeuren, maar vanbinnen beweegt alles. De wereld draait, mensen komen en gaan, maar ergens aan de rand van vertrouwde gedachten leeft het vertrouwen: iemand is nog steeds belangrijk. Zo'n dom-ernstig geloof, waar je niet omheen kunt. Het geluid van de gitaar lijkt de schouders van het verlangen te ontspannen, en de stem twijfelt zachtjes aan de wanhoop. Er zit geen tragedie in, alleen een vermoeide bekentenis: ja, ik heb gewacht, ik wacht en ik zal waarschijnlijk blijven wachten. Zelfs als alles allang zijn betekenis heeft verloren, zelfs als de geadresseerde al is opgelost in zijn eigen winden. Het lied ruikt naar avondlucht en een beetje spijt. Daarmee bedoel ik dat wat aan je kraag blijft hangen als je later thuiskomt dan zou moeten. En hoewel je begrijpt dat je niets kunt terugdraaien, betrap je jezelf er toch op dat je denkt: misschien bedenkt iemand zich toch nog.