Luciérnagas

De droefheid is hier niet luidruchtig, maar bijna transparant, als adem op glas. De wereld lijkt stil te zijn geworden en luistert naar iemand die probeert zich het licht te herinneren – niet het licht van een lamp, maar het licht dat in de mens leeft. Alles in dit geluid gaat over tederheid die een verlies heeft overleefd en nu zorgvuldig de herinnering bewaart, om deze niet te verspillen.

De muziek vloeit als een kaars in het donker - stil, maar met vuur van binnen. Het gaat niet over de dood, maar over wat niet sterft: over liefde die achterblijft in de beweging van de lucht, in woorden die niet meer worden uitgesproken, maar nog steeds hoorbaar zijn. En als je goed luistert, lijkt het alsof iemand tussen de pauzes door toch fluistert: “Ik ben hier. Altijd.”