One Mo'Gin

Dicht als de avond na de regen, sleept dit geluid zich traag voort, alsof het zijn waarde kent. De bas haast zich niet - hij loopt gewoon, en laat een spoor van trillingen en hitte achter. Alles in dit ritme ademt door het lichaam: een fluwelen stem, noten die niet zingen, maar aanraken. De muziek drukt niet - ze kijkt je recht in de ogen, kalm en met een lichte glimlach, zoals iemand die weet dat hij gelijk heeft, zelfs als hij zwijgt. Elke seconde ruikt hier naar hout, zweet en iets wat een beetje zondig is. Er zit geen pathos in - alleen het vertrouwen dat gevoelens niet uitgelegd hoeven te worden, dat het genoeg is om ze te beleven. En ergens tussen geluid en stilte ontstaat dat gevoel: wanneer je de tijd met je vingers kunt uitrekken als een snaar en kunt horen hoe het leven klopt.