Unshaken

Er zit iets van een oude ashoop in dat geluid – alsof het kampvuur lang geleden is gedoofd, maar de grond eronder nog steeds warm is. De wereld stort ergens op de achtergrond in, maar vanbinnen heerst er een vreemde rust, zoals bij iemand die het beu is om bang te zijn. Geen pathos, geen wanhoop - alleen een gelijkmatige ademhaling voor de storm en een stille zekerheid dat de benen niet zullen knikken, zelfs als de grond onder hen wegzakt. De dennen fluisteren, zonder geheimen te onthullen, de donder rommelt, maar maakt niet bang - hij herinnert er alleen aan dat hij leeft. En ergens tussen die geluiden ontstaat dat bijzondere gevoel, wanneer je geen redding verwacht, maar gewoon blijft staan. Onverzettelijk, hoewel van binnen trillend.