Sialan

Hoe leg je de wereld uit dat sommige ontmoetingen ergens in de kosmos lijken te zijn voorgeschreven - toevallig, ongemakkelijk, maar tot op de millimeter nauwkeurig? Ik liep er gewoon langs, was het niet van plan, was zelfs bijna vergeten hoe die lach klonk – en ineens klikt alles weer van binnen, alsof er op de 'herhaal'-knop van mijn hart is gedrukt. Je zou denken dat er honderd jaar voorbij zijn en dat de herinnering al glanzend schoon is, maar zodra de blikken elkaar kruisen, is het hele archief van gevoelens weer online. De muziek draait zachtjes het mes in herinneringen, maar doet dat mooi, oosters teder: waar verdriet is, is er melodie, waar pijn is, is er een beetje warmte. En hoe je het ook wendt of keert, vergeten is een gemakkelijke zaak, totdat het precies die persoon betreft. Degene wiens ogen nog steeds "dezelfde" zijn en wiens glimlach nog steeds niet verdwijnt, zelfs als het liedje is afgelopen.