Coupé

“Breken, breken, breken” klinkt als een mantra - ergens tussen een zachte verwijt en een vriendelijke schop onder de kont. De zang fluistert over kilometers, lege telefoontjes en opgestapelde ellende, en het refrein snijdt zo beleefd en indringend dat je alleen maar kunt instemmen: beter niet bellen, beter niet herinneren. In deze zinnen zit zowel vermoeidheid als bevrijding, en een lichte ironie over het eigen drama; ergens in de buurt een glinstering in de ogen, ergens - versleten nachten, en aan het einde - een schone ruimte voor nieuwe stappen.

De muziek lijkt op het opruimen 's avonds: spullen worden doorzocht, onnodige dingen worden weggegooid, oude wrok wordt in een doos gestopt en buiten gezet. De tekst straalt warmte uit, zelfs wanneer de touwen worden doorgesneden - alsof iemand zachtjes een oude deken tevoorschijn haalt, deze goed uitschudt en zegt: “Kom niet terug”. Het is heel dagboekachtig - eerlijk, een beetje rebels en bijna huiselijk helend.