Schmerz

Een mix van vermoeide glans en ruwe realiteit - als een foto van een nachtelijke snelweg, waar het licht van de koplampen uitloopt in strepen en het hart lijkt te zijn vergeten waar het thuishoort. De woorden schommelen tussen bekentenissen en afstandelijkheid: over pijn die verdwijnt, over vertrouwen dat een handelswaar is geworden, en over het enige gevoel dat nog levend is gebleven - liefde voor de moeder.

De muziek klinkt als stappen op asfalt met een kapotte sneaker: zelfverzekerd, maar nog steeds zwaar. Het is een hymne aan de scherven van hoop, die niet klaagt, maar gewoon constateert - “zo is het nu eenmaal” - en toch warm klinkt. Er is geen pathos in, alleen een hardnekkig verlangen om vol te houden, zelfs als er binnenin leegte is en eromheen een stad die al lang geen omhelzing meer biedt.