Parasol

Er hangt een vreemde spanning in de lucht: tussen de vermoeidheid van je eigen demonen en de gewoonte om toch deze eeuwige ‘partij van het leven’ tot het einde toe te spelen. De woorden klinken als opschriften op versleten stickers - ‘sorry’, ‘ik zou willen dat het makkelijker was’, ‘niets valt uit de lucht’ - en er zit geen klacht in, alleen een eerlijke erkenning dat glitter en lawaai de innerlijke slapeloosheid niet genezen.

De beats schommelen als een lege nachtlift - gelijkmatig, met een dreun, een klein echo, en daarboven een stem die soms fluistert, soms glimlacht. Hier is de ironie van de vermoeide winnaar: geld, likes, applaus - en in het hoofd nog steeds dezelfde ondoordachte poëzie, lijstjes met gewoontes en anekdotes over engelen die lachen om je twijfels. Muziek troost niet en veroordeelt niet - het is als een zachte landing na een lange vlucht, wanneer het nog steeds stormt, maar al stil is.