再会

Het klinkt alsof het universum zelf heeft besloten om in menselijke taal te vertellen over ontmoetingen en afscheid. Er is zowel kosmische droefheid als broze hoop: als we elkaar nog eens tegenkomen, laat dan elk moment tot de laatste kruimel bewaard blijven. In deze woorden voel je de ontroering - de wens om niet alleen de glimlach en de stem te onthouden, maar zelfs de stilte ertussen.

De muziek golft als het licht van verre sterren, nu eens doofder, dan weer feller, en in dit ritme hoor je als het ware de hartslag van een vreemd hart. Ze omarmt het idee dat toevallige ontmoetingen helemaal niet toevallig zijn, en zelfs als de afstanden tot kosmische proporties worden uitgerekt, bewaart het geheugen alles zorgvuldig in één doosje. En elke akkoord wordt een belofte: ergens, ooit, zal het weer lukken om ‘hallo’ te zeggen.