東京フラッシュ

Het klinkt als een oude, gekraakte familiefilm die op zolder is afgespeeld - en de beelden, soms wazig, soms scherp, vliegen voorbij op scheurende muziek. Stemmen verschijnen en verdwijnen als een echo: “mama”, ‘papa’, “zoon” - woordfragmenten die een hele wereld in zich dragen. Ze lijken eenvoudig, maar ze zijn zo leeg, alsof iemand het midden eruit heeft gesneden en alleen de fragiele contouren heeft laten staan.

Dit lied lijkt op gefluister dat af en toe in een schreeuw verandert. Het heeft geen vloeiende melodie - alleen het gevoel van iets persoonlijks, dat de woorden is vergeten, maar de gevoelens nog weet. Alsof het verleden, het heden en het verloren gegane in één lange ademtocht met elkaar verweven zijn, waarin muziek de enige manier is om te zeggen wat niet in woorden kan worden uitgedrukt.