Pretender

Het lied lijkt te zijn geweven uit applaus, kreten en een melodie die meer lijkt op lichtflitsen dan op nauwkeurige noten. Het gaat niet over betekenissen en ingewikkelde verhalen, maar over het moment zelf - wanneer de zaal niet eens meezingt met de woorden, maar met de klanken, en dat “oooh-oooh” een gemeenschappelijke taal wordt.

Het heeft iets weg van een zomerfestival: het is warm, luidruchtig, een beetje chaotisch, maar daardoor nog vrolijker. De muziek golft - het ene moment tilt het je op, het andere moment ben je buiten adem, en dan pakt het je weer op en kun je niet meer stil blijven staan. Het is pure energie die geen vertaling behoeft.