ロビンソン

In het lied voel je de jeugd, die ruikt naar stof van fietsbanden en het geruis van een cassettebandje in een oude cassettespeler. Het gaat over die tijd waarin de hele wereld in een gewone zin kon worden samengevat, die door twee mensen werd herhaald, en waarin je kon geloven dat dit een toverspreuk was waarmee je een apart land alleen voor jullie twee kon bouwen.

Hier gaat het alledaagse hand in hand met de kosmos: vermoeide schouders, een kat uit de steeg en plotseling een enorme kracht die je rechtstreeks de lucht in tilt, in een ‘lu-ra-la’ in de wind. Het lied klinkt als een eindeloze zomer, waarin zelfs een barst in het glas of een kromme maansikkel geen belemmering vormen, maar deel uitmaken van het algemene licht. In dit kwetsbare, bijna alledaagse geluk schuilt de kosmische magie - eenvoudig, toegankelijk, maar tegelijkertijd absoluut eeuwig.