不可幸力

Het lied lijkt uit een droom te zijn geplukt, waarin de woorden soms oplossen in de muziek en soms flitsen als flarden, als uithangborden in een nachtelijke stad, wanneer je uit het raam van een trein kijkt. Er is hier geen behoefte om alles uit te leggen of accenten te leggen - integendeel, elk stukje tekst wordt achtergelaten als een hint, een onuitgesprokenheid, alsof het een toevallig gesprek is dat je half hoort.

In deze sfeer kun je gemakkelijk verdwalen: het ritme is slaapverwekkend, de zang zweeft op de grens van begrijpelijk en onbegrijpelijk, en de melodie vormt een soundtrack voor late wandelingen door de straten, waar neonlichten en nat asfalt je beste gesprekspartners zijn. De muziek lijkt te fluisteren: “Je hoeft het niet te begrijpen, het is genoeg om het te voelen”.