Blue Jeans

De nacht waarin de wimpers aan elkaar plakten door uitgelopen mascara en de sneakers in een stoffige dans in de war raakten. Waar normaal gesproken complexen en jaloerse blikken naar ‘perfecte’ mensen verborgen blijven, bleken plotseling een oude spijkerbroek en verwarde haren voldoende om iemand de ware schoonheid te laten zien. Een beetje verlegen, een beetje onhandig, maar eerlijk - alsof de hele wereld even geen wedstrijd meer was en een zomerfeest werd met eenvoudige regels: dansen, ademen, voelen.

In dit verhaal zijn geen glanzende en gladde beelden, alleen flikkerende lichten in de straten om middernacht, onsamenhangend gelach en woorden die je minstens één keer wilde horen - zelfs als het leugens waren, als je er maar in kon geloven. En wanneer het buiten begint te schemeren, blijft er een vreemd gevoel achter: de toekomst zal ons toch inhalen, maar op dit moment doet dat er niet toe.