VENDETTA

Het lawaai van de ingang om zes uur 's ochtends, wanneer de deur niet met een bel maar met een klop wordt geopend - en dat is al een hele biografie: het asfalt ruikt naar hasj, het gehoor is gespitst op geruchten, en vertrouwen is een zeldzame valuta. Hier gaan dromen over een paleis hand in hand met de gewoonte om de waarheid achter metaal te verbergen: in plaats van langdurige plannen - resoluut ‘metaal’, in plaats van gedichten - automatische directe spraak. De ironie is dat tegen de achtergrond van al deze hardheid nog steeds de inzet op het podium te horen is - beter SACEM dan ‘een klap in het gezicht’; alsof eerlijkheid niet wordt afgemeten aan woorden, maar aan wat er in je zak zit.

De innerlijke stem balanceert tussen de engel aan de linkerkant en de pragmatiek van de straat, en het blijkt dat een penalty nemen niet om sport gaat, maar om de kans om niet te laat te zijn voor je moment. Paranoia rookt in je hoofd, het ritme is een teller van mogelijkheden: “je kunt op mij wedden - ik ben de volgende”. Dit gevoel gaat niet over heldendom of medelijden, maar over stille vastberadenheid: we zijn opgegroeid in de achterbuurten en willen niet “op de grond eindigen”, maar de droom van een beter leven is bijna altijd door het raam en niet door de deur.