Nirvana

Ergens tussen de steegjes van zijn jeugd en de etalages met ‘nicheparfums’ groeide een man op die niet langer volgens andermans regels speelde. De wereld om hem heen is nog steeds hetzelfde - grijs, op zijn hoede, een beetje plakkerig, maar nu is er zwarte ‘Fefe’, zelfvertrouwen en de geur van overwinning, niet gekocht in de duty free, maar in zweet en slapeloze nachten. In elke regel hoor je een doffe ‘moet’ - geen motivatie, maar een overlevingsinstinct.

Terwijl anderen vertellen hoe ‘alles is veranderd’, doen ze het hier gewoon - zonder vertrouwen, zonder lawaai, zonder valsheid. Alleen cijfers, codes, straten en stille wraak op de tijden dat ‘beneden’ niemand schoot ter ondersteuning. En toch, ergens van binnen, blijft de kinderdroom van het podium, Nirvana en het licht van de schijnwerpers bestaan, om eindelijk te bewijzen dat ook van ‘nuisible’ sterren worden gemaakt, als ze niet bang zijn om honger te lijden.