Crying Out Loud

Een telefoontje als voorbode van een storm - nog voordat er iets gezegd is, is het duidelijk dat alles nu zal instorten. De terughoudendheid barst voor onze ogen uiteen en ‘jongens huilen niet’ verandert in een belachelijk excuus, terwijl de tranen stromen als een aanhoudende regenbui. Het hart speelt steeds dezelfde trieste akkoorden, en de gedachten draaien in een loop: wat ik niet heb gezegd, wat ik niet heb gedaan, wat ik heb verloren. De wereld lijkt door te draaien, maar van binnen is er een pauze, een bevroren punt. Muziek is als een dagboek over onbedwingbare pijn, die uiteindelijk besluit naar buiten te komen.