Partycrasher

Het feest lijkt luidruchtig, maar de echte vonk zit niet in de luidsprekers, maar in de blikken die door de kamer gaan. Wanneer woorden ergens in de lucht blijven hangen en alle communicatie neerkomt op ‘ik zie je, maar ik kom niet naar je toe’. Je staat tegen de muur, doet alsof je gewoon de sfeer proeft, maar je hart loopt al een marathon.

Paradoxaal: de menigte roept om plezier te maken, maar het belangrijkste verhaal speelt zich af in deze stille dans van de ogen, die nooit dichterbij zal komen. Alsof iedereen hier zijn eigen rol heeft, en iemand de rol van onbereikbare geest in het licht van de discoballen heeft gekregen.