Come noi non c'è nessuno

De liefde in dit nummer straalt niet in roze licht, maar is somber en ruzierig, zoals twee mensen die elkaar te goed kennen. Als vermoeide metgezellen meten ze zich stilte na ruzies, laten briefjes achter op de koelkast en doen alsof alles onder controle is. Maar zodra de een vertrekt, rekt de kamer zich uit tot absurde afmetingen, alsof het herinnert: alleen past noch het bed, noch het leven. Er zit in dit lied een gezellige imperfectie, net als bij een oude foto waar iedereen knippert, maar juist daarom is het geliefd. Het is grappig, triest en een beetje absurd om te beseffen dat het geluk van twee niet perfect hoeft te zijn. Het belangrijkste is dat het er was. En laat iemand weer zeggen dat "zoals wij niet bestaan", maar dat is toch precies de bedoeling.