7ELEVEN

Een nachtelijk Milaans panorama op zijn kop: het licht van lantaarns breekt in een plastic bekertje met vieze Fanta, iemand scheurt voorbij in een Dodge, en naast de 7-Eleven lijken alle belangrijke zaken te worden beslist tussen de koffiebon en de deur van het tankstation. Het ritme van de woorden lijkt op een wandeling over de daken, soms een langzame amoebe, dan weer een snelle navigatiezwaluw, en tegelijkertijd is alles even kwetsbaar en gevaarlijk, als een klein, licht pistoolkistje in je zak. De tekst van het lied fluistert over de kleine dingen die het verhaal groot maken: krullen, foto's voor de feed, drie vingers in de fles - alledaagsheid die verstikt door een vreemde mix van trots en vermoeidheid. De stem in het nummer is als een dagboek na middernacht: zonder pathos, met een lichte grijns en een gevaarlijk gevoel voor eigen stijl, waarbij zinnen de waarheid recht voor de raap zeggen en er meteen mee spotten. Het weigeren van andermans berichten en de onwil om voor de camera te zingen voelen als een kleine overwinning voor de privacy, en de vermeldingen van kalibers en auto's lijken meer op een accessoire dan op een bedreiging. Uiteindelijk blijft het gevoel hangen dat de wereld tegelijkertijd speelgoedachtig en metaalachtig is, en in die vreemde harmonie zit een ongewone warme ironie.