BACHA BAZI WHISTLEBLOWER

Vuile schijn onder neonlicht, wanneer geld niet ruikt naar succes, maar later naar amfetamine. Elk couplet lijkt opgenomen tussen een spuit en een microfoon, op de grens tussen "nog levend" en "al een legende". Hier draag je trots niet, je sleept het als een kogelvrij vest mee, en pijn wordt omgezet in biljetten en regels, uitgeblazen door de tanden. In deze wereld is er geen genade, alleen de drang om te bewijzen dat je, zelfs als je met je gezicht op het beton valt, luider kunt klinken dan een CEO. De muziek sist als een draad onder de regen: het slaat als een elektrische schok, maar je kunt je er niet van losmaken. En te midden van al die woede de vreemde tederheid van degenen die overleefden zonder heilig te worden.