LE MÔME

Herinneringen ruiken naar benzine en munt, en de stem breekt door de scheuren van de kindertijd, als licht door een kier in de jaloezieën, soms prikkend, soms verwarmend. De beelden van een verbrand overhemd, ramen waaruit je weg zou willen vliegen, en littekenpatronen op kleding vormen een ruwe maar tegelijkertijd tedere mozaïek: hier vermengen zich strijd en kinderlijk geloof in vleugels, wanhoop gaat hand in hand met een bijna naïef verlangen om gered te worden. Het refrein klinkt als een stille, goede boodschap, een belofte van vlucht voor een vermoeide engel, en in die hoop zit tegelijkertijd troost en een bittere glimlach: vergeving wordt uitgesteld, maar je kunt het je voorstellen als een oude jas op een tak, verloren maar nog steeds warm. Het klinkt als een dagboek, vol aantekeningen vol littekens en medicijnen, maar af en toe komt er een regel voor waarin de wereld probeert vrijuit adem te halen.