DOTTORE

Alsof het hart is uitgebrand en het lichaam alleen nog maar door inertie verder leeft. Alles lijkt volgens het protocol te gaan: pillen, adviezen, een automatische glimlach, maar vanbinnen knarst de leegte, alsof iemand het geluid van het leven op minimum heeft gezet. Geen tragedies van buitenaf, alleen vermoeidheid van een rol waarin zelfs pijn aanvoelt als plastic rekwisiet. De muziek komt in doffe, stroperige golven, als ademen door een wattenkussen. Elke regel lijkt om een dokter te vragen, maar krijgt alleen een recept voor vergetelheid. En toch zit er een vreemde troost in deze woorden: de erkenning van wat gebroken is, is op zich al een beetje helend.