Buon trasloco

Alsof iemand de lamp liet branden, niet vanwege de duisternis, maar om de stilte een beetje te bedriegen. De verhuizing ligt al lang achter ons, het werk gaat door, de vrienden zijn vernieuwd, maar die warme geest van die gesprekken, waar elk "hoe gaat het?" iets langer klonk dan nodig, leeft nog steeds in me. Het lijkt allemaal volgens de regels van het volwassen leven te gaan: nieuwe steden, plannen, rekeningen, maar ergens tussen de dagelijkse beslommeringen door flitst nog steeds de vertrouwde gedachte door mijn hoofd: wat als de sleutel in het slot draait en hij zegt dat hij gewoon even langskwam. De muziek leek dit vreemde gevoel tussen "het is tijd om te vergeten" en "laat het nog even blijven" te hebben opgevangen. Rustig, maar met een zekere nerveusheid, teder, maar niet zonder ironie ten opzichte van haar eigen sentimentaliteit. Die niet wordt geplaatst om herinneringen op te halen, maar om ze de ruimte te geven om rustig naast elkaar te zitten en eindelijk op te houden met het leven te verstoren.