Антидепрессант

Liefde is als een pil - zoet van smaak, maar met bijwerkingen. Het slikken gaat gemakkelijk, maar daarna draait je hoofd, alsof je te veel lucht hebt ingeademd en te weinig hebt geslapen. Je wilt even geloven dat die ene antidepressivum dichtbij is - niet uit de apotheek, maar van vlees, blik en een lichte geur van parfum. Het besef dat er geen wederkerige liefde zal zijn, doet niet langer pijn – het resoneert gewoon als een zacht gezoem onder de huid, als een tram buiten het raam 's nachts. Alles om me heen lijkt gefilmd met een oude VHS-band: koplampreflecties, een lege weg, een "boomer" met een plastic Paris Hilton op de passagiersstoel. Een beetje absurd, een beetje triest, maar om een of andere reden echt. In dit ritme zit zowel wanhoop als tederheid, en die vreemde eerlijkheid waarbij in plaats van bekentenissen een smeekbede klinkt: wees gewoon even medicijn, al is het maar voor even.