Recordé

Soms keert het verleden niet terug met een klop op de deur, maar met een melodie die zachtjes opduikt uit de diepten van het geheugen. Eerst lijkt het gewoon geluid te zijn - en dan overvalt het je: geuren, gezichten, woorden die al lang vervaagd zijn. En plotseling weerklinkt er ergens diep van binnen iets wat begraven lag onder een laag van bezigheden, jaren en rechtvaardigingen.

Hier is geen pathos - alleen vermoeide acceptatie dat alles stroomt en verdwijnt, als een spoor in het zand. De angst voor het donker gaat niet over schaduwen, maar over het feit dat er op een dag misschien geen licht meer in je zit. Maar tussen pijn en vergeving klinkt nog steeds diezelfde melodie, waar het laatste beetje rust woont.