Llora Llora

Soms zijn tranen het enige dat eerlijk uit ons binnenste komt. Zonder filters, zonder pose. Gewoon zout, vermoeidheid en een beetje licht op de bodem. De wereld doet natuurlijk alsof alles onder controle is, maar zodra je met je ogen knippert, stroomt er een hele zee uit je ooghoeken. Het gaat niet om zwakte, maar om overleven.

In dit geluid klinkt een zwart-witte, door regen doordrenkte kindertijd en een volwassenheid die naar ijzer ruikt. Het zand van de tijd knarst tussen je tanden, en van binnen vindt een stille revolutie plaats: huil nu je nog kunt. Want daarna moet je weer lachen, geld verdienen, jezelf weer bij elkaar rapen. En wie weet, misschien groeit er juist uit deze tranen iets levends.