Scarface

Wanneer opschepperij kettingen en tatoeages oplevert, en in de zak een voorwaardelijke code van een vreemd hart, ontstaat er een vreemd gevoel - een luidruchtige etalage en een dunne wond ernaast. Hier is de pathos over geld, het verzoek om de ‘koffer’ van de ziel te openen, en de schuchtere poging om te overtuigen van oprechtheid door middel van diamanten en straattaal; alles is tegelijkertijd grappig en zielig, als een vluchtige selfie in de spiegel van de nachtmetro.

Het klinkt als een dagboeknotitie, gemaakt onder begeleiding van een dreunende bas: veel poses, iets meer kwetsbaarheid, en ergens tussen ‘je bent fris’ en ‘ik ga terug naar mijn bankbiljetten’ schijnt het verlangen om begrepen te worden door. Lachen en verdriet gaan hand in hand, en het verzoek om de toegangscode tot het hart is bijna poëtisch - zo zien moderne romantische codes er ongeveer uit, als je ze zonder illusies en met een vleugje warme ironie bekijkt.