Peradaban

Het is net als een oude cassetteband die je in een doos met allerlei spullen vindt: hij sist een beetje, valt hier en daar weg, maar die ruis heeft een vreemde charme. Alles klinkt ongelijkmatig, alsof iemand met de draden van de werkelijkheid speelt: de microfoon verdrinkt in de echo en spuwt dan plotseling een woord uit dat om de een of andere reden belangrijk lijkt, hoewel het bijna geen betekenis heeft.

Het voelt als een kamer na een feestje - halfverlicht, een beetje plakkerig, iemand mompelt zachtjes, lacht in de leegte. Muziek als een herinnering die niet terugkomt, maar toch terugkeert, fluisterend over 1997 en andere jaren, toen je nog onzorgvuldig kon zijn en toch echt.