Kita

Eerst lijkt het gewoon een liefdesballade: gefluister, een belofte, een paar regels over de eeuwigheid. En dan sluipen er ineens vreemde gevoelens van verdriet binnen, alsof er iets kleverigs, schandelijks, onopgelosts tussen de woorden verborgen zit. Zo'n liefde, waar in plaats van lichtheid ketens zijn, in plaats van vliegen rondjes op één baan. De zachte melodie wiegt je in slaap, maar vanbinnen blijft de vraag knagen: kun je "seirama" zijn als niet vreugde, maar schuldgevoel je bindt? En toch klinkt het mooi – alsof de regen besloot te zingen over de zon die er niet meer is, maar de herinnering aan haar warmte nog steeds standhoudt.